Την επαύριο των ευρωεκλογών αυτό που απασχόλησε όλους, ειδικούς και μη, αναλυτές και κριτές, ήταν το ποσοστό της αποχής. Πρώτη φορά γίνεται δημοσκόπηση για να βρούμε ποιοι ήταν εκείνοι οι λόγοι που οδήγησαν τον κόσμο στην απόφαση να μην ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα. Μα είναι δυνατόν; Ρωτάς κάποιον που δεν πήγε να ψηφίσει ποιος είναι ο λόγος και από την απάντησή του περιμένεις να λάβεις πολιτικό συμπέρασμα;
Το μήνυμα των ευρωεκλογών χάθηκε. Και χάθηκε γιατί οι ελληνικές ευρωεκλογές ήταν ένα δημοψήφισμα μέσα σε μία πολυκατοικία, για το αν ο πρόεδρος Τσίπρας ή ο πρόεδρος Αλαβάνος έχουν οικολογική συνείδηση να ταΐσουν τα παπαγαλάκια ή αν αυτά θα πετάξουν μακριά για Ουρουγουάη. Γιατί για Ευρώπη, πολιτική και χειρισμούς η αλήθεια είναι ότι δεν ακούσαμε κάτι.
Βγαίνουν τώρα και αναφέρουν ότι η αποχή είναι ισοκατανεμειμένη μεταξύ των κομμάτων, κυρίως των μεγάλων. (Βγαίνει μισό δέκατο του ποσοστού παραπάνω, να το αφήσω;;). Και τι σημαίνει αυτό και εσάς κύριοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δημοσκόποι; Αλλάζει κάτι αν το ποσοστό της αποχής ανήκει όλο στη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, πέραν της δημιουργίας εντυπώσεων για το ποιο κόμμα προηγείται και ποιων οι «πισινοί» θα κάτσουν στις επόμενες εθνικές εκλογές στους «προνομιούχους θρόνους»;
Και πρόκειται μόνο για δημιουργία εντυπώσεων, αφού δεν αντιπροσωπεύει το πραγματικό αποτέλεσμα. Το πραγματικό αποτέλεσμα δεν έχει αποφασιστεί ακόμα από τα «μεγάλα οικονομικά συμφέροντα». Όταν οι «μπαμπάδες της οικονομίας» μας αποφασίσουν οριστικά ποιος είναι ο καταλληλότερος για τα συμφέροντά τους να γίνει πρωθυπουργός, τότε να μη σας νοιάζει, θα το καταλάβετε. Θα πάψει να είναι ο ένας ο καταλληλότερος πρωυθυπουργός και ο άλλος ο καταλληλότερος να κυβερνήσει και θα ταυτιστούν στο πρόσωπο του ίδιου, αυτό το μέχρι τώρα οξύμωρο φαινόμενο.
Εν μέρει η αποχή ήταν ένα μήνυμα. Για τον κάθε ένα από το δικό του μετερίζι, το μήνυμα των Ευρωεκλογών πρέπει να διαβαστεί διαφορετικά. Κοινή συνισταμένη και συμπέρασμα, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν κοινοί στόχοι, δεν υπάρχουν. Η αποχή για κάποιους ήταν λόγω τριημέρου (πιστεύω για το μεγαλύτερο ποσοστό). Προσπαθώντας να δώσεις σε αυτό το κομμάτι της αποχής πολιτικό στίγμα, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η διεξαγωγή επισφαλών μηνυμάτων.
Από την άλλη, το ποσοστό εκείνο που πραγματικά δεν κατέβηκε στις κάλπες, θέλοντας να στείλει ένα κοινωνικό μήνυμα, είναι εκείνοι οι πολίτες που έχουν δυσαρεστηθεί, εκείνοι που έχουν αγγίξει τα όριά τους, εκείνοι που έχουν χάσει την ελπίδα τους και είναι απαισιόδοξοι στο ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή και αυτή είναι στο χέρι τους, με την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος. Και εκεί αρχίζει το πρόβλημα το οποίο πρέπει να απασχολήσει τους ιθύνοντες. Όχι ποιο κόμμα θα ψήφιζαν αυτοί αν προσέρχονταν στις κάλπες, αλλά γιατί απαξιώνουν τους πολιτικούς θεσμούς και δικαιώματα που τους δίνει η δημοκρατία μας.
Το μήνυμα των ευρωεκλογών χάθηκε. Και χάθηκε γιατί οι ελληνικές ευρωεκλογές ήταν ένα δημοψήφισμα μέσα σε μία πολυκατοικία, για το αν ο πρόεδρος Τσίπρας ή ο πρόεδρος Αλαβάνος έχουν οικολογική συνείδηση να ταΐσουν τα παπαγαλάκια ή αν αυτά θα πετάξουν μακριά για Ουρουγουάη. Γιατί για Ευρώπη, πολιτική και χειρισμούς η αλήθεια είναι ότι δεν ακούσαμε κάτι.
Βγαίνουν τώρα και αναφέρουν ότι η αποχή είναι ισοκατανεμειμένη μεταξύ των κομμάτων, κυρίως των μεγάλων. (Βγαίνει μισό δέκατο του ποσοστού παραπάνω, να το αφήσω;;). Και τι σημαίνει αυτό και εσάς κύριοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δημοσκόποι; Αλλάζει κάτι αν το ποσοστό της αποχής ανήκει όλο στη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, πέραν της δημιουργίας εντυπώσεων για το ποιο κόμμα προηγείται και ποιων οι «πισινοί» θα κάτσουν στις επόμενες εθνικές εκλογές στους «προνομιούχους θρόνους»;
Και πρόκειται μόνο για δημιουργία εντυπώσεων, αφού δεν αντιπροσωπεύει το πραγματικό αποτέλεσμα. Το πραγματικό αποτέλεσμα δεν έχει αποφασιστεί ακόμα από τα «μεγάλα οικονομικά συμφέροντα». Όταν οι «μπαμπάδες της οικονομίας» μας αποφασίσουν οριστικά ποιος είναι ο καταλληλότερος για τα συμφέροντά τους να γίνει πρωθυπουργός, τότε να μη σας νοιάζει, θα το καταλάβετε. Θα πάψει να είναι ο ένας ο καταλληλότερος πρωυθυπουργός και ο άλλος ο καταλληλότερος να κυβερνήσει και θα ταυτιστούν στο πρόσωπο του ίδιου, αυτό το μέχρι τώρα οξύμωρο φαινόμενο.
Εν μέρει η αποχή ήταν ένα μήνυμα. Για τον κάθε ένα από το δικό του μετερίζι, το μήνυμα των Ευρωεκλογών πρέπει να διαβαστεί διαφορετικά. Κοινή συνισταμένη και συμπέρασμα, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν κοινοί στόχοι, δεν υπάρχουν. Η αποχή για κάποιους ήταν λόγω τριημέρου (πιστεύω για το μεγαλύτερο ποσοστό). Προσπαθώντας να δώσεις σε αυτό το κομμάτι της αποχής πολιτικό στίγμα, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η διεξαγωγή επισφαλών μηνυμάτων.
Από την άλλη, το ποσοστό εκείνο που πραγματικά δεν κατέβηκε στις κάλπες, θέλοντας να στείλει ένα κοινωνικό μήνυμα, είναι εκείνοι οι πολίτες που έχουν δυσαρεστηθεί, εκείνοι που έχουν αγγίξει τα όριά τους, εκείνοι που έχουν χάσει την ελπίδα τους και είναι απαισιόδοξοι στο ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή και αυτή είναι στο χέρι τους, με την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος. Και εκεί αρχίζει το πρόβλημα το οποίο πρέπει να απασχολήσει τους ιθύνοντες. Όχι ποιο κόμμα θα ψήφιζαν αυτοί αν προσέρχονταν στις κάλπες, αλλά γιατί απαξιώνουν τους πολιτικούς θεσμούς και δικαιώματα που τους δίνει η δημοκρατία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.