«Περί Έρωτος» ή «Ο μόνος θεός με τόσα προβλήματα»

Οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι, σοφοί και εμπνευσμένοι, ενώ με όλη τη μυθολογία κατάφεραν να καθηλώσουν στο μεγαλείο τους την ανθρωπότητα ανά τους αιώνες, θεωρώ ότι απέτυχαν σε ένα μόνο θεό: στο θεό Έρωτα. Και αυτό γιατί όσο περνούν τα χρόνια ανακαλύπτω σε αυτόν όλο και περισσότερα «κουσούρια».
Ο θεός Έρωτας, λοιπόν, κατά καιρούς χαρακτηρίζεται ως τυφλός. Θα έρθω να συμφωνήσω. Αν κοιτάξετε γύρω σας ή ανατρέξετε στις προσωπικές σας επιλογές, θα το επιβεβαιώσετε και εσείς. Είναι, όμως, και κουφός. Δεν ακούει τίποτα, ούτε τα καλά, ούτε τα κακά. Αλλά και αν άκουγε, έχει ένα μειονέκτημα στο χαρακτήρα του: είναι ξεροκέφαλος. Ό,τι και να του έλεγες, θα κάνει το δικό του.
Επίσης, κακώς συμβολίζεται να κρατάει τόξο. Κανονικά κρατάει «αναπηρικό πι», γιατί είναι και κουτσός (γιατί, πώς αλλιώς εξηγείται ότι σκοντάφτει διαρκώς και πέφτει μέσα σε λακκούβες;)
Άρα το θετικό είναι ότι με τόσες αναπηρίες χαρακτηρίζεται και ως ΑΜΕΑ και χαίρει ειδικής μεταχειρίσεως στις θέσεις parking, κάτι που τον αφήνει αδιάφορο παγερά, γιατί δεν έχει αυτοκίνητο. Εξού και καθυστερεί πολύ να πάει κάπου, είτε πάει αλλού για άλλου ή στη χειρότερη των περιπτώσεων δεν πάει καθόλου.
Αλλά ας μην κατηγορήσω άλλο το Θεούλη, γιατί μπορεί να κατηγορηθώ για βλασφημία, αλλά και γιατί μπορεί να τον πληγώσω και να μη θέλει να με δει..
Άραγε, όμως, αξίζει τον κόπο να περιμένεις μια ζωή, για να σου έρθει ένας θεός και να αντικρίσεις έναν «σακάτη»;;

ΥΓ: Οι χαρακτηρισμοί τίθενται χάριν ποιητικής αδείας και για να προσδώσουν γλαφυρότητα στο κείμενο, προς αποφυγή τυχόν ρατσιστικών παρεξηγήσεων.