Να ‘μαι και εγώ… (κάτι σαν editorial)

Μεγάλη Τετάρτη 2009 ξύπνησα με δημιουργική διάθεση. Είπα, λοιπόν, ότι σήμερα θα κάνω κάτι για το οποίο θα νιώσω υπερήφανη για το αποτέλεσμα. Δυστυχώς, λόγω νηστείας, στο σπίτι δεν υπήρχαν αβγά να φτιάξω ένα κέικ, οπότε έφτιαξα αυτό εδώ το blog… Τώρα αν αυτό το blog θα με κάνει υπερήφανη, θα το δείξει η ιστορία. Μέχρι τότε όμως, εγώ βρήκα ένα ακόμη χόμπι (όπως όλα εκείνα που ξεκινώ ενθουσιασμένη και τα παρατώ μετά από μία εβδομάδα…).
Εδώ μέσα, θα συμπεριφέρομαι σαν το νέο μου ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Κάθε Πρωτοχρονιά παίρνω νέο ημερολόγιο και κάνω στοχοθεσία. Τσεκάρω τί πρέπει να γίνει μέχρι μια ημερομηνία και στο τέλος της κάθε ημερομηνίας κάνω ανασκόπηση της ημέρας, σχολιάζοντας με το ανάλογο ύφος κάθε φορά. Κοιτώντας τα ημερολόγια των προηγούμενων χρόνων, υπάρχουν μακρές περίοδοι ημερών ή και μηνών, οπού δεν έχω γράψει τίποτα εκεί. Είναι οι περίοδοι, όπου κλείνομαι στον εαυτό μου και απλά υπάρχω, αλλά δε ζω… Ελπίζω να μη συμβεί αυτό και στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο.
Βρήκα, κυρίες και «κύργιοι», αγαπητοί μου φίλοι επιτέλους και εγώ βήμα και λόγο και καλά να πάθετε, αφού μου θέλατε ελευθεροστομία, ελευθερία λόγου και έκφρασης.
Απολαύστε τα αποτελέσματά τους…

(Όλα τα σχόλια καλοδεχούμενα, τα δε άσχημα και πικρά επιβάλλονται…)

Auf Wiedersehen!