Η παράδοση… στην εντατική!!!

Μεγάλη Πέμπτη πρωί, ως σύγχρονη Νεοέλληνας, αφήνω πίσω μου το κλεινόν άστυ για να περάσω τις διακοπές του Πάσχα στη μαμά πατρίδα.
Φτάνοντας στη γειτονιά μου στην Καλαμάτα ένιωσα τρομερή συγκίνηση, όταν είδα τα παιδιά εκεί να γράφουν (ασπρίζουν) με ασβέστη στο δρόμο «ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ». Ναι, πράγματι, η Βασιλικούλα, ο Νικολάκης και ο Χρηστάκης, παιδάκια του Δημοτικού, βία στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, πιστά στο πατροπαράδοτο έθιμο, «έκαναν» το καθήκον τους. Ένα σωρό σκέψεις με κατέκλυσαν εκείνη τη στιγμή για τα έθιμα και την παράδοσή μας.
Πέραν της χριστιανικής τους σημασίας, το Πάσχα για μας τους Έλληνες έχει μια διαφορετική σημασία, που έγκειται στην παράδοσή μας και στην εθνική μας ταυτότητα.
Αλλά, για ποια παράδοση μιλάμε;;
Παράδοση είναι αυτό που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, ήτοι:
- «Ψευτο-νηστεία» τη Μεγάλη Εβδομάδα για λόγους δίαιτας (για να φορέσουμε την Ανάσταση το φόρεμα και να διαγράφεται καλύτερα με τα μείον δύο κιλά),
- Φαγητό την ημέρα του Πάσχα μέχρι του σκασμού (απενοχοποιημένο, λόγω της ανωτέρω νηστείας),
- Μουσική Έφη Θώδη, Βασίλη Καρρά κτλ (που προσωπικά αρέσκομαι στο να ακούω), αλλά ουδεμία σχέση έχουν με την παράδοση,
- Κίνηση στην έξοδο και είσοδο στις μεγαλουπόλεις, αλλά και τροχαία ατυχήματα,
- Ατυχήματα από τις κροτίδες, τα «μπομπάκια» και τα διάφορα αμφιβόλου προελεύσεως και ποιότητας πυροτεχνήματα,
- «τα πάθη του Χριστού» όλη την εβδομάδα από την ιδιωτική τηλεόραση,
- Και πολλά άλλα που θεωρούμε πλέον «παράδοση».

Παράδοση, όμως, δεν είναι τραυματίες στην εντατική (από ατυχήματα, κροτίδες, δυσπεψίες, κτλ).
Δεν ξέρω αν είναι νωρίς ή αργά να συνειδητοποιούμε τί πρέπει να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές και τί επιλογές μπορούμε να κάνουμε, ώστε το Πάσχα να είναι μια συμβολική ημέρα ή αν τελικά δε μας απασχολεί που έχει «καταντήσει» μια Κυριακή στο χωριό με άφθονο φαγοπότι και λαϊκή μουσική.
Η παράδοσή μας κράτησε στα χρόνια της σκλαβιάς και αλώθηκε στα χρόνια της ελευθερίας.

ΥΓ: Ευχαριστώ τα παιδιά της γειτονιάς μου (Βασιλικούλα, Χρήστος, Νίκος) για αυτές τις σκέψεις και αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια σε κάποιους γονείς, που χωρίς να μπορούμε να αξιολογήσουμε τον τρόπο με τον οποίο το κάνουν, περνούν κομμάτια της παράδοσης και διατηρούν τα τελευταία ζωντανά έθιμα από γενιά σε γενιά.